We gaan dus gesprekken voeren met onze buitenlandse familieleden en dat vind ik best een beetje eng. Want we hebben het ook gehad over Indisch zwijgen en laat ik het zo zeggen: mijn oma, die is daar redelijk goed in. Dus ik ben bang dat ik niet te weten kom wat ik te weten wil komen. Maar ik ben ook zenuwachtig, gewoon omdat het ook een gedeelte van jezelf is. Het is niet alleen iets wat moeilijk voor haar is om te vertellen, maar misschien ook moeilijk voor jou om aan te horen.
Hoi ik ben Stan (Verlaek) en ik ben dus gaan praten met mijn Indonesische oma, ik noem haar ook wel “HET FORT”. Tijdens mijn zoektocht bleek mijn angst terecht te zijn. Ik weet niet precies of ik dit wil delen. Het zijn twee werelden die ik te horen kreeg, de afschuw en de mooie band die mijn oma heeft met Indonesië. Er was nog nooit over gesproken en ineens lagen er fotoboeken op tafel toen ik binnenkwam en brandde ze los.
Mijn bloemetjes overhemd klampt aan m’n lichaam.. Alle blaren die op mijn voeten zitten zijn allang opengesprongen door de vele kilometers die ik er al op heb zitten.
Ik banjer rustig door de dikke lagen modder, die dankbaar opdroogt en vervolgens meereist op m’n kuit De vogels begeleiden mijn ontdekkingstocht vrolijk met een levensliedje En de frisse geur van de jungle achtige omgeving praat me de moed in om toch verder te trekken
Langzaam zie ik in de verte een licht houten gebouw opdoemen. Mijn neus leidt me via een spoor van nasi-geur dichterbij. Het hout kraakt onder mijn voeten wanneer ik een stap op de veranda zet. Ik open de zware deur, vol van verwachting naar welke geheimen zich er achter verschuilen..
‘Maar Stan, toen ik jouw broertje zag, Jens…Mijn kleinzoon. Het eerste ogenblik denk ik: Het klopt misschien. Het is toch misschien de aanblik, dat mijn vader toch, mijn eigenlijke vader…”
Mijn eigenlijke vader ken ik niet… Want ik denk, en ik vermoed ook dat mijn moeder, dus jouw oma, jouw overgrootmoeder, is… In de oorlòg, in de Jappetijt. Maar ze sprak t’r niet óver, maar af en toe hoorde je iets van: dan liet ze iets los.. En dan zei ze: ‘Jaa… Dat hoef je niet te wetè’. Want ik heb vaker gevraag, Wie is mijn vader dan?’
VRAAG: hoe voel je je over het gesprek?
Ik voel me eigenlijk heel opgelucht, gewoon blij dat ik het gedaan heb en ehm ja, niet meer nieuwsgierig, niet meer zo afhankelijk van m'n verleden ben of zo.
Het voelt echt alsof ik een stukje van mezelf heb teruggevonden, en dat had ik niet verwacht.
Dit is zo belangrijk voor me omdat het toch een verhaal is wat je aan het denken zet over je geschiedenis, in over Indonesië als geheel.. Want het is een erg misbruikt land.. En zo ook haar bevolking
Stan, in een van de repetities vroeg je jezelf af “Mag ik trots zijn op mijn roots” Wat denk je daar nu over?
Wederom is er een schip van de stoomvaart maatschappij Nederland aangekomen met Indische migranten, Met het schip ‘Johan van Oldenbarnevelt’ zij circa 1500 Indiërs vanuit hun thuisland overgebracht naar Nederland. Om hier een intrede in de samenleving te maken, vele van hen hebben een zware reis achter de boeg.. En hebben vele dingen meegemaakt in de oorlog. Maar wij hopen op een spoedig en veilig intrede en mengeling in de Nederlandse samenleving.
Ik ben nieuwsgierig
En bang
Maar dat mag zei mama
Op weg naar een bijzonder avontuur
Maar ook het einde van een lang hoofdstuk.