“Waarom moest hij persé die 40 japanners gevangen nemen. En in ons huis hij weet dat dit ons in gevaar brengt. Dit heeft ons al te veel gekost, een van onze huismeisjes is al overleden aan de boobytraps die hij om het huis heeft neergezet!”
*ze hoort een zwaar geluid, alsof er iets groots aankomt*
Wat is dat geluid? Wat komt eraan?
Karel?! KAREL!!! Adoe!
*explosie, er is een tank en die schiet op het huis*
*Karel (mijn opa) komt met een geweer in zijn hand en schiet een paar japanners neer*
Het zijn er te veel! Dit winnen we nooit! We moeten hier weg! Karel!!!
*Marjam kijkt naar Karel en ziet hoe hij vecht, ze is doodsbang, voor even raakt ze hem kwijt.
Ze ziet dat haar geliefde is omsingeld door Japanners met geweren op hem gericht. Marjam kijkt geschrokken met tranen in haar ogen naar de soldaten. Karel legt zijn geweer neer, geeft zich over en wordt meegenomen. Ze kijken naar Marjam... ze zijn er niet voor haar….. ze laten haar gaan*
Ze brengen hem naar een van hun jappenkampen.
“Ik kom voor je Karel, Ik laat je daar niet zitten.
Ik zal alles doen om je weer bij me te hebben.”
We moesten wel.
We moesten wel vluchten uit Indonesië anders had het Karel de kop gekost. Hij is tenslotte een Nederlander en dat is nu de vijand daar. Als ik alles achter me moet laten dan zal ik dat ook doen.
Zelfs mijn geloof. Om überhaupt op de boot naar Nederland te mogen laat ik de Islam achter me en word ik christen. Alles om te overleven.
Na een tocht van drie maanden. Eindelijk. “We zijn er”. “We zijn veilig”.
Daar liep Ik dan over straat in Nederland. Van alle kanten richten ogen zich op mij, als kleine camera’s.
Zit er iets op mijn gezicht? Waarom kijkt iedereen zo naar mij.
Ik ben niet “zoals hun” en ik weet dat ik dat nooit echt zal zijn. Mensen noemen me “bruintje”. Bruintje? Is dat wat mij definieert? De kleur van mijn huid?
“Hey Sem wat ben jij dan eigenlijk”
Dat vind ik eigenlijk maar een gekke vraag. Wat ben ik? Mijn “roots” bedoelen ze dan? Is dat dan wat ik ben? Ik beantwoordde die vraag altijd zo ver ik wist zo precies mogelijk. Ik zei: “37,5% Indonesisch en de rest Nederlands” dit is wat ik dacht goed uitgerekend te hebben met de informatie de mijn familie me had gegeven. Mijn oma zou namelijk volbloed Indonesisch zijn en mijn opa half dat zou mijn vader 75% Indonesisch maken wat mij precies 37,5% Indonesisch zou maken. Dus dit is wat ik keer op keer aan de mensen die vroegen “wat ik was” zou vertellen…. En elke keer kreeg ik dezelfde reactie te horen: “Huhhhh zo weinig… dat kan niet je bent veel te bruin voor maar zo weinig buitenlands bloed en je hebt krullen!”
Ik zie bij mezelf geen Van Beukering in mijn ogen. Wel een Bin-Goni. Die naam sterft nu uit met mijn oma. Dus ik vraag mezelf af: zou ik die achternaam durven aannemen?